آموزش آرایشگری نه

برای دانلود کتاب اموزش ارایشگری نه اینجا کلیک کنید

هرگاه از مقابل فروشگاههای لوازم آرایشی گذر کنیم کافیست یک نگاه به ویترین بیاندازیم وسوسه لوازم آرایشی در آن شویم که این امر ریشه تاریخی دارد. آرایش کردن از زمان های بسیار قدیم مخصوصا زمانی که مردم با دارو آشنا شدند، بین خانمها و آقایان متداول بوده و آنها با علاقه فراوانی برای زیباتر نشان دادن صورتشان می کوشیدند.
مطالعه تاریخ باستان به ما ثابت می کند که در دوران ماقبل تاریخ نیز مردان و ن به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. اولین مردمانی که حدود 3500 سال قبل از میلاد مسیح، از برگ و صمغ درختان و دوده چراغ و اکسید آهن لوازم آرایشی درست کرده و استفاده می کردند مصریان بودند. از قرون وسطی به بعد آرایش کم کم به شیوه امروزی در آمد. در قرن پانزدهم ایتالیا به عنوان مرکز زیبایی مورد توجه قرار گرفت دراین زمان آرایش چشم زیاد باب نبود، بیشتر سرخی گونه ها لبها نمایان  بود، در قرن هجدهم از قرمزی لب و گونه ها کم شد و به صورتی متمایل شد.

تاریخچه آرایشگری
نوع آرایش و وسایل آرایشی که در یک فرهنگ و ملیت برای زیباتر و جذابتر نشان دادن به کار می رود ممکن است در فرهنگ دیگر کاملا مردود باشد، اما اکثر مردم از تغییر در مد لباس، مو و آرایش صورت لذت می برند. تاریخ شروع آرایش کلا به مصریان قدیم می رسد. آنها در مراسمات مختلف از عطریات و مواد آرایشی استفاده می کردند و حمام های مخصوص برای خوشبو کردن پوست بدن می گرفتند، به نظافت و پاکیزگی اهمیت می دادند و بعد از حمام از مواد خوشبوکننده و روغنی برای نرم نگه داشتن پوستشان استفاده می کردند. شانه و آیینه به عنوان اولین لوازم آرایشی مورد علاقه همه خانمها و آقایان بود.
آثار به جا مانده از اجدادمان به ما نشان می دهد که مواد رنگی برای رنگ کردن مو، ناخن و پوست به کار می رفته و خالکوبی نیز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگی و آرایش از ریشه درختان، برگ و کلا مواد گیاهی و معدنی تهیه می گردید.
مطالعه تاریخ باستان به ما ثابت می کند که در دوران ماقبل تاریخ نیز مردان و ن به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. مصریان به عوالم بسیار معتقد بودند و ظاهر اشخاص را به طور مستقیم متناسب با درجه معنوی گرایی او می دانستند. به همین دلیل آن ها همواره به دنبال روش هایی بودند که در حد قابل قبولی زیبا شوند. اهالی مصر بسیار مبتکر بودند و موفق به انجام اختراعاتی شدند که حتی با استانداردهای امروز هم ابتکاری و خلاقانه است. لوازم آرایش یکی از این اختراعات است. آن ها استعداد فراوانی در عمل آوردن فرمول های طبیعی برای حل مشکلات پوستی داشتند. آن ها در قرنهای ۱۵ تا ۱۰ قبل از میلاد، محصولاتی برای رفع ترک های پوست ناشی از کشیدگی، چروک پوست، جای زخم و ریزش مو داشته اند! بعضی دیگر از لوازم آرایشی مورد استفاده در مصر باستان، لوازم آرایش چشم، کرم صورت، روغن بدن و طیف وسیعی از انواع عطریات بوده است.
با گذشت زمان، با پیش آمدهایی چون جنگ ها، مهاجرت ها و در نهایت ترکیب فرهنگ ها، ارزش و معنای آرایش نیز تغییر کرد. هنگامی که فرهنگ یونانیان آزاداندیش به مصر وارد شد، با وجود اینکه اهمیت زیبایی شناسانه آرایش باقی ماند، اما از رابطه آن با ت و عوالم معنوی کاسته شد. در واقع یونانیان از لوازم آرایشی مصریان، برای زیباتر کردن خود برای یکدیگر و نه برای خدایان، سود جستند. سپس رومیان وارد صحنه شدند و با نوع زندگی هرزه و عیاشی های معروف خود، باز هم از ارزش معنوی آرایش و محصولات آرایشی کاستند و از آن ها برای منظورهایی بسیار دنیوی استفاده نمودند. رومیان برای تولید لوازم آرایشی از روش هایی نه چندان تمیز استفاده می کردند و برای مثال، ناخنهای خود را با ترکیبی از چربی و خون گوسفند رنگ آمیزی می کردند.
 یونانیها با علاقه فراوان عطریات و مواد آرایشی می ساختند و برای مراسم مذهبی و استفاده شخصی و حتی گاهی به عنوان دارو استفاده می کردند. خانم های یونانی از موادی به نام ورمیلیون برای آرایش صورت استفاده می کردند که به رنگ فرمز روشن بود و از ترکیب نمک های جیوه در ساخت آن استفاده می شد.
خانم های رومی مخلوطی از گچ و سرب را به صورت می زدند تا آن را سفیدتر کنند، همچنین با رنگهای گیاهی گونه ها و لبهایشان را سرخ میکردند و از مخلوط ذرت، شیر و آرد ماسک هایی برای صورت تهیه می کردند که آن را با کره نیز مخلوط می نمودند. رومی ها هم مانند یونانی ها و مصری ها حمام و نظافت را باور داشتند و خانم ها در موقع حمام از شیر و شراب استفاده می نمودند. حمام های رومی معمولا عمومی بود با قسمت های جداگانه برای خانم ها و آقایان. شعرهای یونانی زیادی درباره نظافت، زیبایی مو و پوست و ناخن سروده شده است و نقاشی های بسیاری بیانگر اهمیت آن است.
آفریقایی ها تحول بزرگی در آرایش مو و طراحی لباس های مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهای بسیاری از گیاهان و مواد اولیه که در اطراف خود داشتند تهیه می کردند. همچنین از رنگ های زیادی برای آرایش صورت خود استفاده می کردند که بعضی از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رایج است.
آسیایی ها، به خصوص چینی ها، تاریخچه بسیار دوری در مورد آرایش دارند و آراستگی را یک هنر به حساب می آورند، مخصوصا بین افرادی که امکان استفاده از لوازم آرایش مختلف و لباس های متنوع را داشتند. در ژاپن آرایش گیشاها خیره کننده بود و هنوز هم یک هنر با ارزش به شمار می آید.
ایرانیان نیز همانگونه که تاریخ و شواهد نشان می دهد، پیرو مد و آراستگی مو و صورت و لباس بودند. در ایران بر اساس حفاری های به وجود آمده، دانشمندان قدمت آرایش چشم را 4500 سال قبل از میلاد می دانند. صورت های کشف شده در هفت تپه خوزستان نشان می دهد که ن در 2000 سال پیش از میلاد لب ها و گونه ها را قرمز کرده و چشم ها را با آرایش، درشت جلوه می دادند. متون دینی دوره هخامنشیان حاکی از این مطلب است که ن حرمسرا برای دیدار با شاه، دچار زحمت زیادی می شدند. زیرا ساعتها باید خود را آرایش می کرده اند و انواع اسانس های خوشبو را به همراه روغن به بدن خود می مالیدند.
منابع یونانی،‌ عادت آرایش کردن هخامنشیان را ستایش کرده و استفاده از لوازم آرایش و عطر را به شرقیان نسبت می دادند. در نوع آرایش دوره های هخامنشیان، پارتی ها و ساسانیان، تفاوت بسیاری دیده می شود. تصاویر بر جای مانده از ن پارتی نشانگر آمیخته شدن فرهنگ یونانی و شرقی است.
در دوران باستان آرایش مختص ن نبود بلکه مردان هم آرایش می کردند. سورنا سردار مشهور اشکانی که در جنگ کاره بر علیه رومی ها شرکت کرده بود، همواره از لوازم آرایش استفاده می کرد که دشمنان او متعجب می شدند. این کار سردار ایرانی موجب تقلید غربیان از شرقیان شده بود. در بعضی منابع از استفاده کوروش از گرد سیاهی که دور چشمش می مالید نیز خبر می دهند.
در قرون وسطی بیشتر مواد رنگی روی گونه ها و لبها زده می شد. چشم ها فقط با سرمه آرایش می شدند. مواد آرایشی و داروها از هم جدا نبودند ولی در اواخر قرن شانزدهم تقریبا از هم تفکیک شدند. این دوره بین کلاسیک و رنسانس بود، زمانی که مذهب نقش مهمی در زندگی و عقاید و رفتار اجتماعی مردم داشت. حمام روزانه متداول نبود ولی عطر و مواد خوشبوکننده زیادی مصرف می شد.
در عصر رنسانس نقاشی های کلاسیک و نوشته ها نشان می دهند که چقدر آراستگی ظاهر بین مردم متداول بوده است. یکی از غیرعادی ترین مدها تراشیدن ابروها و خط مو در پیشانی بود و معتقد بودند که ابروی تراشیده چهره بسیار باهوش و متفکری به زن می دهد.
در زمان الیزابت اول (1558 تا 1603 میلادی) ماسک های صورت متداول شدند. در این دوره ماسک هایی از ترکیب پودر پوست تخم مرغ، زاج سفید، بوراکس، بادام، تخم خشخاش، شیر، شراب، کره، میوه و سبزیجات ساخته می شد. گونه و لبها آرایش می شدند ولی آرایش چشم ها بسیار کم رنگ بود.
ماری آنتوانت (1755 تا 1793 میلادی) ملکه فرانسه و اکثر خانم های مرفه فرانسوی حمام توت فرنگی و شیر می گرفتند. لبها و گونه ها شدیدا با رنگهای صورتی و نارنجی آرایش می شدند. به ابروها فرم داده می شد ولی از سایه چشم زیاد استفاده نمی شد و پودرهای خوشبو برای صورت استفاده می کردند. 
در زمان ویکتوریا، ملکه انگلیس، آرایش صورت جذابیت خود را از دست داد. خانم ها بسیار ساده و بدون رنگ بودند و معروف است که ن گونه های خود را نیشگون گرفتن و لباهایشان را با گاز گرفتن سرخ می کردند. ماسک هایی از ترکیب عسل، تخم مرغ، شیر، میوه و سبزیجات و روغن های مختلف ساخته می شد. 
در سالهای 1920 انقلابی در کارخانه های لوازم آرایش به وجود آمد و سایه های رنگارنگ برای چشم ها، رژگونه و رژ لبهای متنوعی ساخته شد. کرمها و لوسیونهای گوناگون برای پوست و شامپوهای نرم کننده و تقویتی مو به بازار آمد. در سالهای 1950 و 1960 مدهای اروپایی بیشتر کشورها را تحت الشعاع قرار دادند، مواد پاک کننده پوست، کرمها لوسیون ها و نرم کننده هاو لوازم آرایش متنوعی وارد بازار شدند. ابروهای پهن مد شد، خط چشم نیز پهن مشخص بود، گونه ها و لبها رنگ ملایم داشتند. در اواخر 1960، آرایش ترمیمی و تکمیلی متداول شد و باز هم ابروها باریک شدند.
شیوه آرایش ن دوره باستان با آرایش ن دوره اسلامی تفاوت دارد. نخستین منبعی که از هفت قلم آرایش در آن نام برده شده، نوشته های بوعلی سینا و ابوریحان بیرونی است. 
در قرن پانزدهم که فلورانس تحت حکومت مدیچى ها بود، ایتالیا به عنوان مرکز زیبایى مورد توجه قرار گرفت. کاترین مدیچى نیز نخستین مرکز عطر و لوازم آرایش  را در فلورانس راه اندازى کرد. پس از اینکه ملکه فرانسه شد اولین مرکز آرایش در پاریس را نیز تاسیس کرد.
در قرن ۱۹ که مادام دکولاس انستیتو زیبایى و سلامت پوست در پاریس را راه انداخت اولین نوع سایه و رژلب و رژگونه هاى رنگى به بازار آمدند. مادام که بیش از آرایش به سلامت پوست اهمیت مى داد، براى اولین بار کرم هاى آرایش را با گیاهان دارویى مخلوط مى کرد و در دسترس مشتریان قرار مى داد.
 
شکل 1- تصویر آرایشگرهای قدیمی
از زمان جنگ جهانى دوم تا به امروز دنیاى آرایش سه مرحله را طى کرده، یکى سال هاى جنگ، که سال رکود لوازم آرایش بود. دومى، از ۱۹۴۵ تا ۱۹۸۰ که به دوره افراط و زیاده روى آرایش معروف است و دیگرى از اواخر ۸۰ تا به امروز که آرایش بیش از آنکه به شکل نقاب رنگین روى صورت باشد، ترمیمى و تکمیل کننده عیوب و ناهموارى هاى صورت است. ابروهاى باریک، سایه هاى کمرنگ، گونه هاى ملایم و رژلب هاى براق از ویژگى هاى این دوره آرایشى اند. این ها جملات النا ملیک است. کسى که در ایتالیا بانوى آرایش» مى نامندش و جزء پایه گذاران رشته گریم در ایتالیا است و اکنون مدیریت شرکت آرایش Lierac را بر عهده دارد. ملیک با اینکه بانوى آرایش نام گرفته ولى بى هیچ آرایشى در محافل هنرى ظاهر مى شود. مادرش آلساندرا ملیک باباخانیان یکى از ارامنه ساکن پترزبورگ است که در جنگ جهانى دوم به میلان مى رود و به عنوان گریمور در سالن تئاتر میلان مشغول به فعالیت مى شود. النا پس از راه انداختن یک سالن آرایش با کمک یک متخصص پوست به نام دکتر پایوت به پاریس مى رود و شروع به ساختن کرم هاى آرایشى که خاصیت درمانى نیز دارند مى کند. او مى گوید: وقتى دختران جوان را مى بینم که آرایش روى چهره دارند، متاسف مى شوم چرا که آرایش مخصوص خانم هاى مسن است که طراوت پوستشان از دست رفته است، نه آنها که با کمى مراقبت مى توانند پوستى صاف، یکدست و زیبا داشته باشند.» البته نه او که اکثر متخصصان پوست با آرایش در سنین جوانى مخالفند و تنها استفاده از کرم هاى مرطوب کننده و یا ضدآفتاب را براى آنها توصیه مى کنند.